به گزارش مشرق، برگزاری فینال لیگ قهرمانان آسیا در تهران در سال ۲۰۱۸ بدون تعارف یکی از بزرگترین اتفاقات فوتبال و حتی ورزش ایران در دهه اخیر محسوب می‌شود. همه مسئولان از وزارت ورزش تا فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ دست به دست هم دادند تا یک فینال تاریخی و آبرومند را برای ایران و حتی قاره آسیا برگزار کنیم که در این بخش پرسپولیس و ورزش ایران نمره قبولی گرفت اما اتفاقات ریز و درشت زیادی هم در این فینال رخ داد تا مشخص شود که هنوز هم برای برگزاری مسابقات مهم بین‌المللی به طور کامل حرفه‌ای نشده‌ایم.
پرده اول؛ بلیت‌دارها پشت در ماندند!
برخی از تماشاگران که بلیت جایگاه طبقه اول را در دست داشتند و ۳ ساعت زودتر از شروع مسابقه خود را به ورزشگاه رساندند نتوانستند به صندلی شماره‌دارشان برسند! ماموران هم آنها را به طبقه دوم هدایت کردند. این اتفاق در فوتبال حرفه‌ای و روز دنیا تقریبا یک نمره منفی بزرگ محسوب می‌شود. اینکه نتوانی سه ساعت زودتر از شروع مسابقه در جایگاه مورد نظرت بنشینی! امتیاز محسوب نمی‌شود. از سویی دیگر برخی دیگر از تماشاگران که بلیت طبقه دوم را تهیه کرده بودند به جایگاه و کنار VIP هدایت و راهنمایی شدند.
پرده دوم؛ حسرت پولدارهای خلیج فارس!
قرار بود که برای حفظ آبرو هم که شده تا ساعت ۱۶ در ورزشگاه جای خالی وجود داشته باشد تا مسئولان کنفدراسیون فوتبال آسیا بدانند که همه چیز روی نظم و امنیت است اما اشتیاق فراوان هواداران باعث شد که تقریبا در این ساعت جای سوزن انداختن در ورزشگاه نباشد. این تماشاگران پرشور آرزوی هر کشوری در حوزه خلیج فارس است اما آنها همواره حسرت این تماشاگران را خورده‌اند و ورزشگاه‌های سوپرلوکس آنها تقریبا همیشه خالی از تماشاگر است اما اینجا ورزشگاه ۴۵ ساله آزادی لبریز از جمعیت می‌شود.
پرده سوم؛ ۲هزار تماشاگر اضافه!
حضور تماشاگران بیش از ظرفیت ورزشگاه یکی از مواردی است که کنفدراسیون فوتبال آسیا نسبت به آن بسیار حساس است و همواره از میزبان‌ها می‌خواهند که تماشاگران فقط به اندازه ظرفیت به ورزشگاه بیایند تا امنیت جانی آنها به خطر نیفتد شاید به همین دلیل با اعمال فشار AFC ورزشگاه آزادی سال‌ها پیش صندلی دار شد اما هواداران دو آتشه فوتبال ایران گوششان به این حرف‌ها بدهکار نیست و حتی روی پله‌های ورزشگاه در طبقه اول و دوم ورزشگاه در بازی پرسپولیس و کاشیما نشستند دقیقا مانند اتفاقی که در بازی برگشت پرسپولیس و السد قطر رخ داد. گوینده ورزشگاه هم تعداد تماشاگران حاضر در ورزشگاه را ۱۰۰ هزار نفر اعلام کرد تا رکوردی تاریخی در فینال لیگ قهرمانان آسیا از نظر داشتن تماشاگر شکسته شود غافل از اینکه ورزشگاهی که ظرفیت اسمی آن حدود ۸۰ هزار تماشاگر است چگونه ۲۰ هزار تماشاگر اضافه را در خود جا داده بدون اینکه خطری متوجه جان تماشاگران شود!
پرده چهارم؛ خواندن متنی دستوری!
در جریان برگزاری فینال بارها متنی دستوری برای تماشاگران قرائت شد که از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا به آنها دیکته شده بود؛ اینکه در صورتیکه نیاز به تخلیه سریع ورزشگاه بود با حفظ خونسردی خود را به سمت درهای خروجی ورزشگاه برسانید و از نیروهای امدادی و امنیتی کمک بخواهید اما ورزشگاهی که حتی راه‌پله‌ها و راهروهایش پر از جمعیت بود اگر نیاز به تخلیه فوری داشت ممکن بود حادثه‌ای تلخ و باور نکردنی در فوتبال ایران و آسیا را رقم بزند!
پرده آخر؛
خوشحالیم که فینال لیگ قهرمانان بدون هیچ حادثه تلخی برگزار شد و امنیت و اقتدار کشورمان یکبار دیگر به نمایش در آمد اما واقعیت آن است که رعایت نکات ابتدایی چون تعداد تماشاگر حاضر در ورزشگاه به اندازه گنجایش آن یک نکته ضروری است و نمی‌خواهیم بدبینانه نگاه کنیم و بگوییم اگر واقعا ۲۰ هزار تماشاگر اضافه بر گنجایش در ورزشگاه حضور داشتند اول چگونه توانستند خود را به ورزشگاه برسانند و دوم اینکه آیا این ۲۰ هزار نفر برای حضور در ورزشگاه بلیت خریده بودند یا بدون بلیت به ورزشگاه آمدند پاسخ این سوال هرچه باشد برای فوتبال ما تلخ است! اینکه قدرت سازماندهی مناسب در ورزشگاه‌ها را نداریم البته روی قشنگ دیگر سکه این است که فوتبال ایران هنوز پر از هیجان و هواداران عاشق است. شاید اگر ورزشگاه آزادی ظرفیت ۵۰۰ هزار نفری هم داشت پر می‌شد اما این حضور پرشور هواداران نباید بهانه‌ای برای نادیده گرفتن قوانین ابتدایی امنیتی در ورزشگاه‌ها شود. هنوز جان باختن شماری از هواداران در بازی ایران و ژاپن در مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ را همه به یاد داریم.
